Kwiaty, liście i małe zwierzęta koron drzew
Ludzie nieczęsto kojarzą wysokie leśne drzewa z kwiatami, ale oczywiście wszystkie drzewa są roślinami kwiatowymi, chociaż ich kwiaty są zazwyczaj małe i niepozorne. Każdej wiosny powietrze w lesie wypełniają kłęby pyłku, a gdy popatrzymy na skośne promienie słońca przeświecające przez gałęzie, zobaczymy pyłek gęsty jak dym. Wiele drzew uwalnia chmury pyłku przed lub w czasie wyrastania liści, gdyż wtedy ziarna pyłku mogą przebywać duże odległości niesione przez wiatr. Z zapłodnionych żeńskich kwiatów rozwijają się owoce, liście zaczynają się powiększać i ostatecznie zaczyna się lato.
Latem tysiące różnorodnych owadów przypuszcza atak na w pełni ulistnione drzewa. Rośliny stają się żerowiskiem zjadających liście chrząszczy i larw ciem. Na liściach pojawiają się też ślady uczty żyjących w ich wnętrzu larw błonkówek, ryjkowców i pilarzy. Możemy zobaczyć, jak ich ślady robią się coraz szersze wraz ze wzrostem larw. Uważnie badając takie liście możemy nawet zidentyfikować gatunek owada, głównie po miejscu, w którym larwa pozostawia swoje odchody. Odchody można dostrzec jako ciemne punkty przeświecające przez cienką warstwę tkanki liścia, która tworzy ścianę tunelu. Zobaczymy także mszyce, roztocza i pewne ryjkowce, które pozostawiają na liściach barwne plamy lub deformują liście, aby skryć się we wnętrzu różnego rodzaju zagięć, wybrzuszeń i zwojów. Zielone liście drzew są zdominowane przez zwierzęta tworzące galasy. Jako jedne z najbardziej niezwykłych architektów w przyrodzie, ozdabiają one liście swoimi niepowtarzalnymi budowlami.
Są to głównie galasówki, lecz istnieją różne chrząszcze, roztocza i muchówki powodujące powstawanie galasów. Stworzenia te składają jaja, w ogonku lub blaszce liścia, a nawet w pączkach lub cienkich gałązkach. Z jaj wylęgają się larwy; ich obecność pobudza otaczające tkanki liścia do wzrostu i tworzenia wyrośli o różnorodnych kształtach i kolorach. Wytwory te mogą przybierać postać kul, kolców lub miseczek. Na początku są przeważnie żywozielone, z czasem przybierając barwę żółtą albo czerwoną.
Każdy galas jest domem larwy owada. Z niektórych latem rozwijają się osobniki dojrzałe, inne zimują w galasach. Obok prawowitego właściciela wewnątrz wyrośli można spotkać inne stworzenia. Jedne z nich są pasożytami, inne jedynie nieproszonymi lokatorami. Pospolity galas korzenicy dębowej, zazwyczaj łatwy do znalezienia, gości czasem w swoim wnętrzu aż 75 różnych gatunków owadów zamieszkujących wspólnie z prawowitym właścicielem, którym jest larwa galasówki. Z tych powodów nigdy nie możemy mieć pewności, jakiego owada się dochowamy, jeżeli zabieramy galas do domowej hodowli. Zbieranie galasów jest zawsze pasjonującym zajęciem, nie tylko dlatego, że są wdzięcznym tematem fotografii lub rysunku, ale także z powodu niespodzianek jakie może sprawiać przynależność gatunkowa ich mieszkańców. Najlepsza pora na zbieranie galasów to środek lata i jesień.
Z nadejściem jesieni leśne owoce stają się miękkie i dojrzałe. Niedługo zaczną opadać na ziemię dębowe żołędzie, orzeszki bukowe, puchate nasiona topoli i skrzydlate, obracające się nasiona klonu. Wkrótce dno lasu pokryje barwny dywan jesiennych liści, błyszczących wszystkimi odcieniami czerwieni, brązu i żółci.
Dlaczego liście zmieniają kolor? Odpowiedź na to pytanie jest prozaiczna. Na żółto zabarwiają liście barwniki zwane karotenami, które ujawniają się, gdy w obumierających komórkach liści zanika zielony chlorofil. Czerwienie pochodzą od antocjanu, barwnika powstającego w wyniku chemicznych przemian cukrów zawartych w komórkach liści. Na przykład lasy Nowej Anglii, po pierwszych przymrozkach pokrywają się. ognistą czerwienią. Wyglądają tak, jakby były ogarnięte pożarem.
Co sprawia, że drzewa liściaste tracą jesienią liście, podczas gdy rosnące nieco dalej na północy drzewa iglaste są wiecznie zielone. Poprzez szerokie liście zachodzi większa utrata wody niż przez woskowate, wąskie igły. Ponieważ korzenie drzewa nie mogą efektywnie pobierać wody z zamarzniętej gleby, zrzucenie liści (u drzew liściastych) lub posiadanie tracących niewielkie ilości wody igieł (drzewa iglaste) jest przystosowaniem pozwalającym na przetrwanie niesprzyjającego okresu. Sygnałem do rozpoczęcia procesu zrzucania liści jest skrócenie dnia, a nie obniżenie temperatury. Podobnie dzieje się ze zmianą upierzenia u ptaków lub zmianą futra na zimowe u niektórych ssaków.