Pustynne ptaki
Najcięższe życie na pustyni mają ptaki. Te, które nie są przystosowane, tak jak np. sowy, do nocnego trybu życia, żerują o świcie i o zmierzchu, kiedy jest względnie chłodno. Resztę dnia spędzają ukryte gdzieś w cieniu. Ptaki owadożerne czerpią ze swych ofiar nie tylko składniki odżywcze, ale także wodę. Ptaki odżywiające się nasionami potrzebują dodatkowego źródła wody i często przebywają wielkie odległości w jej poszukiwaniu. Stepówki, żyjące na pustyniach północnej Afryki przelatują setki kilometrów w poszukiwaniu oazy, gdzie można się napić i nabrać wody dla młodych.
Będąc kiedyś w środkowej Australii, wybrałem się zobaczyć Ayers Rock, która jest największą samotną skałą na świecie. Wznosi się ona na środku pustyni, zmieniając barwę w zależności od kąta padania promieni słonecznych, jak olbrzymi klejnot. U jej stóp zauważyłem kilka małych sadzawek z wodą, a w jednej z nich kąpiące się i pijące wodę stadko papużek falistych. Słońce było już nisko, a skała przybrała barwę rubinu. Spłoszone przeze mnie ptaki odleciały i przez chwilę zobaczyłem je na tle skały. Wyglądało to tak, jakby ktoś zarzucił na kamień zielony szal. Po chwili zatoczyły w powietrzu krąg i odleciały. Stawki stanowiły najprawdopodobniej jedyne źródło wody w promieniu co najmniej 300 km.
Niektóre ptaki, spotykane na pustyni w okresie deszczów, odlatują stamtąd wraz z nastaniem suszy. Szybko odbywają lęgi, korzystając z krótkotrwałej obfitości pożywienia. Kiedy już odchowają młode, migrują na tereny o łagodniejszym klimacie. Ptaki żyjące przez cały czas na pustyni wykształciły szereg przystosowań, umożliwiających im bytowanie i rozmnażanie się w tych ekstremalnie surowych warunkach. Okres lęgowy większości ptaków sterowany jest przez fotoperiod — tzn. długość dnia świetlnego. U niektórych ptaków pustynnych jednak sezon lęgowy zależy od opadów. Kilka spośród małych roślinożernych ptaków australijskich przez wiele lat żyje w stałych parach, które przystępują do rozmnażania tylko po silnych opadach, kiedy warunki pokarmowe pozwalają na wychowanie potomstwa. Przepióry z południowego zachodu Stanów Zjednoczonych żyją samotnie i łączą się w pary dopiero, gdy spadnie odpowiednio obfity deszcz.