Wokół mojego domu we Francji rozciągają się zarośla zwane tutaj garrigue. Rozrzucone tu i ówdzie dęby ostrolistne i inne drzewa rzadko osiągają 3—4 m wysokości, a suche przestrzenie między nimi porasta wrzosiec i rośliny zielne. Moja posiadłość sąsiaduje z rozległym poligonem armii francuskiej, gdzie kilka razy w tygodniu odbywają się szkolenia żołnierzy. Słychać wówczas huk moździerzy szczęk karabinów i terkot broni maszynowej. Mimo to, a może właśnie dlatego, że wojsko interesuje się tylko własnymi sprawami i nie zwraca uwagi na otaczającą przyrodę, teren ten zamieszkuje mnóstwo zwierząt. Żyją tu stada dzików oraz wiele gadów, jak np. różne węże, w tym żmija zygzakowata. Jest też sporo gryzoni, które stanowią pożywienie licznych drapieżnych ptaków, wśród których znajdują się tak rzadkie gatunki jak orzełek większy, gniazdujący na karłowatych drzewach.
Wiecznie zielone zarośla podobne do garrigue znajdują się w całym rejonie śródziemnomorskim oraz w zachodniej części Ameryki Północnej, gdzie występuje chaparral i półpustynne biomy bylicowe. Na półkuli południowej podobne zbiorowiska znaleźć można w południowych rejonach Afryki i Australii oraz w środkowej części Chile. Wiecznie zielone zarośla wymagają odpowiedniego klimatu: gorącego i bardzo suchego lata oraz chłodnej i wilgotnej zimy. W zbiorowiskach tych przeważają rośliny wieloletnie o bardzo rozległych i rozbudowanych systemach korzeniowych. Od wczesnej wiosny toczy się tu ostra konkurencja o wodę i substancje odżywcze. Korzenie i łodygi niektórych roślin wydzielają nawet substancje toksyczne, aby skutecznie hamowały one wzrost traw i ziół, które mogłyby uszczuplić zasoby wody lub związków biogennych.
Liście krzewów wiecznie zielonych są przeważnie twarde i skórzaste, jak np. liście dębu ostrolistnego lub wąskie i srebrzyste, jak liście oliwki. Tego typu liście pozwalają do minimum zredukować utratę wody, co jest koniecznym warunkiem przeżycia okresów suszy. Pnie są zwykle cienkie, lecz mocne i silnie zdrewniałe, a większość drzew nie osiąga 5 m wysokości. Pnie te rozgałęzione są w liczne niewielkie i splątane gałązki, zakończone gęstym ulistnieniem. Korony drzew stanowią więc doskonałe schronienie dla zwierząt, zapewniając im latem cień i chłód. Jesienią natomiast dostarczają pożywienia w postaci owoców i nasion.